Walka przeciwko okrętom podwodnym.
Wprowadzenie okrętów podwodnych do World of Warships zrodziło potrzebę stworzenia metod przeciwdziałania im zarówno z powierzchni wody, jak i z powietrza.
Krążowniki i pancerniki mogą wezwać wsparcie powietrzne — łodzie latające, które atakują okręty podwodne. Dzisiaj przyjrzymy się samolotom, którymi inspirowaliśmy się przy tworzeniu mechaniki Ataku lotniczego.
Łowcy okrętów podwodnych
W miarę rozwoju lotnictwa stało się jasne, że samoloty mogą pełnić rolę wyśmienitych zwiadowców i przydają się zarówno na lądzie, jak i nad morzem. Rozległe wybrzeża w wielu krajach wymagały wyspecjalizowanego lotnictwa patrolowego, które mogłoby monitorować żeglugę w ich okolicach i asystować w zwalczaniu przemytników. Samoloty patrolowe były powszechnie wykorzystywane przez Amerykę, Wielką Brytanię i Japonię, a w mniejszym stopniu również przez Francję, Włochy, Niemcy, a także Związek Radziecki.
W czasie wojny ich obowiązki zostały rozszerzone o walkę przeciwko okrętom podwodnym, a nawet przeprowadzanie nalotów bombowych na wrogie okręty i inne cele. Obecność dużych zbiorników wodnych oraz zawodność silników we wczesnych dniach rozwoju lotnictwa zasadniczo przyczyniły się do popularności łodzi latających. Jednostki te stanowiły również podstawę morskich misji ratowniczych. Często wykorzystywano je do wyławiania pilotów zestrzelonych samolotów. Lądowe samoloty patrolowe również się zdarzały, ale były bardziej typowe dla okresu powojennego i są wykorzystywane po dziś dzień.
Podczas II wojny światowej alianckie lotnictwo patrolowe było pomocne w niszczeniu niemieckich „wilczych stad” okrętów podwodnych na Atlantyku. Od 1939 do 1945 roku, obszar operacyjny lotnictwa patrolowego na Atlantyku rozrastał się z roku na rok. Pod koniec wojny wrogie okręty podwodne praktycznie nigdzie nie mogły się bezpiecznie wynurzyć, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że samoloty patrolowe były już wyposażane w radary, szperacze, bomby i ładunki głębinowe. W tamtym czasie okręty podwodne potrzebowały codziennie od 8 do 16 godzin na naładowanie akumulatorów, a nieustanne zagrożenie bycia wykrytym zmusiło niemieckie okręty podwodne do odwrotu.
Łódź latająca PBY Catalina
Jednym z najbardziej charakterystycznych reprezentantów samolotów patrolowych jest amerykańska łódź latająca PBY Catalina.
Jej prototyp swój pierwszy lot odbył 21 marca 1935 roku i został wprowadzony do US Navy rok później. Samolot cechował się zaawansowaną, w pełni metalową konstrukcją oraz wyśmienitymi parametrami lotu, dzięki czemu był tak szeroko wykorzystywany. Budowano go nie tylko w USA, ale również w Kanadzie oraz Związku Radzieckim, gdzie oznaczano go jako „GST”. Catalina służył w siłach zbrojnych 31 krajów. 13 kolejnych korzystało z tych samolotów do celów cywilnych. Łącznie wyprodukowano 3305 jednostek — to najobszerniejsza seria łodzi latających.
Jednym z najbardziej znanych osiągnięć Cataliny jest wykrycie pancernika Bismarck w maju 1941 roku, co ostatecznie doprowadziło do zniszczenia go. Jednakże to rola w służbach ratowniczych zapewniła temu samolotowi największą sławę. W USA eskadry ratownicze nazywano „Dumbo”, na cześć latającego słoniątka — tytułowego bohatera animacji Disneya. Za skutecznością ich działań przemawiają fakty — od 1 stycznia do 15 sierpnia 1943 roku trzy Cataliny stacjonujące na Tulagi uratowały 161 pilotów. Wypowiedź pilota wojskowego pokazuje, jak dużym szacunkiem cieszyły się Cataliny oraz ich piloci: „Zawsze, gdy widzę PBY (na niebie), wstaję i salutuję mu”.
Drewniany MBR-2
Kolejnym przykładem łodzi latającej jest radziecki MBR-2 (rosyjski skrót dla „krótkodystansowy zwiad morski, model 2”). Co ciekawe, samolot projektowano z wyprzedzeniem tak, by wspomagał działania floty w obszarach przybrzeżnych, co było w tamtym czasie charakterystyczne dla marynarki Związku Radzieckiego. Ten model odbył swój dziewiczy lot 3 maja 1932 roku.
Dzięki wydajnej drewnianej konstrukcji, na którą nalegało naczelne dowództwo marynarki Związku Radzieckiego, masowa produkcja samolotu ruszyła w 1934 roku. Zbudowano łącznie 1365 sztuk. Dzięki tak dużej produkcji samolot był powszechnie używany we wszystkich flotach radzieckiej marynarki.
Wyprodukowano również małą liczbę wersji cywilnych — MP-1 oraz MP-1bis. Są one znane z bicia światowych rekordów wysokości oraz długości lotu z kobietami za sterami. Polina Osipenko osiągnęła 22 maja 1937 roku wysokość 8864 metrów. 2 lipca 1938 roku kobieca załoga ukończyła lot o długości 2416 km z Sewastopola do Archangielska w 10 godzin i 33 minuty.
Samolot służył we wszystkich flotach już pod koniec 1936 roku. Kanciasty kształt zapewnił mu przydomek „Stodoła”. MBR-2 rozpoczął swą bojową służbę w 1938 roku podczas radziecko-japońskich walk nad jeziorem Chasan.
W momencie wybuchu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w 1941 roku samolot był już nieco przestarzały. Jednak ze względu na poważny niedobór samolotów, zdecydowano się wykorzystać wszystko, co potrafi wznieść się nad ziemię, by walczyć z wrogiem. Często w bardzo nieoczywisty sposób. Na przykład Flota Bałtycka korzystała z łodzi latających, by atakować wrogie oddziały lądowe w pobliżu Lipawy już 22 czerwca 1941 roku. Od początku lipca łodzie latające 15. Pułku Samolotów Rozpoznawczych zbombardowały niemieckie czołgi w pobliżu jeziora Dolgoye oraz oddziały w obszarach Porzecza i Osmino Łużskiej Linii Obrony. Ponieważ wrogie lotnictwo niepodzielnie panowało w powietrzu, radzieckie łodzie latające poniosły poważne straty.
Mimo że były przestarzałe, MBR-2 odniosły największe zwycięstwo radzieckiego lotnictwa morskiego w 1943 roku. W nocy 24 stycznia 1943 roku, kilka łodzi latających 118. Oddzielnego Pułku Samolotów Rozpoznawczych zaatakowało okręty w porcie w Kirkenes. Jedna z bomb lotniczych wywołała poważny pożar na pokładzie statku towarowego Rotenfels, którego całkowita wyporność stanowiła 7854 ton. Ognia nie udało się ugasić, przez co jednostka musiała zostać zatopiona.
ź: WoWs