WoWs: Kawanishi H8K

Zakręty losu.

Po zwycięstwie Japonii w wojnie rosyjsko–japońskiej w 1905 roku tylko jedno państwo mogło przeszkodzić w ekspansji Kraju Kwitnącej Wiśni — Stany Zjednoczone Ameryki.

Wszystkie późniejsze plany rozwojowe armii i marynarki Japonii uwzględniały potencjalną konfrontację z USA. Aby umożliwić swojej flocie swobodne działanie, niezbędna była kontrola nad rozległym obszarem Oceanu Spokojnego. Wymagało to opracowania morskich samolotów zwiadowczych dalekiego zasięgu.

Przydatne doświadczenia z zagranicy

Japońscy inżynierowie zaczęli kopiować projekty amerykańskie i brytyjskie, osiągając dosyć imponujące rezultaty. Na przykład, gdy firma Kawanishi otrzymała zlecenie od głównego dowództwa marynarki, to po prostu złożyła zamówienie na projekt u Brytyjczyków, a następnie zbudowała małą serię łodzi, używając Short S.8 Calcutta jako prototypu. Łodzie te służyły od 1931 do 1936 roku. Calcutta był dużą, dwupłatową łodzią latającą wyposażoną w trzy silniki zamontowane pomiędzy skrzydłami.

Po zdobyciu niezbędnych doświadczeń można było ruszać dalej. W ramach zlecenia X-9 główny projektant, Shizuo Kikuhara, stworzył jednopłatową łódź latającą H6K, która w swoich czasach charakteryzowała się wyjątkowymi osiągami. Jej dziewiczy lot odbył się 14 lipca 1936 roku. Wprowadzając do służby kolejny samolot, przewidujący sztab główny marynarki często od razu zamawiał prace rozwojowe nad jego następcą, więc zamówiono łódź, która przewyższałaby słynną Short Sunderland.

Powstanie „Emily”

Japońscy inżynierowie wywiązali się z tego zadania, projektując Kawanishi H8K, o pełnej nazwie „Łódź latająca marynarki Typ 2 Model 11”. Amerykanie nazwali ją „Emily”, by uprościć komunikację radiową. Samolot ten był szczytowym osiągnięciem technologicznym: miał opływowy kadłub, skrzydła wspornikowe, minimum wystających elementów, potężne silniki, ogromny zapas paliwa w częściowo chronionych zbiornikach w skrzydłach i w kadłubie oraz świetne uzbrojenie defensywne. Prototyp uzbrojony był w pięć działek kal. 20 mm i trzy karabiny maszynowe kal. 7,7 mm. „Emily” odbyła swój pierwszy lot w styczniu 1941 roku. Nie był on bezproblemowy — spód łodzi wymagał poprawek, by zapobiec niestabilności i chronić płaty śmigieł przed rozbryzgami wody. Jednak łódź ta rozpoczęła swoją służbę w tym samym roku.

Rozwiązania techniczne, które w niej zastosowano, zapewniały zarówno doskonałe osiągi, jak i wysoką przeżywalność. Według René Francillona, eksperta w dziedzinie japońskiego lotnictwa, „Emily” stanowiła duże wyzwanie dla amerykańskich pilotów. Czasami myśliwce musiały wystrzelić wiele pocisków, żeby ją unieszkodliwić.

Jeśli porównamy z H8K2 i Sunderland III, to przekonamy się, że główne charakterystyki japońskiego samolotu prezentowały się lepiej: jego zasięg działania wynosił 3500 km w porównaniu z 2860 km, a prędkość maksymalna to 467 km/h w porównaniu do 340 km/h, mimo podobnego ładunku bojowego.

„Emily” brały udział w kilku ciekawych wydarzeniach, które warto przypomnieć:

  • W Japonii zbudowano okręt-bazę wodnosamolotów Akitsushima specjalnie na potrzeby jednostek „Emily”. Jego zasięg operacyjny wynosił 8000 mil morskich i mógł zapewnić obsługę i konserwację samolotów na cele misji zwiadowczych lub bojowych w dowolnym miejscu na świecie.
  • W trakcie operacji na atolu Midway dwie łodzie wystartowały do ataku na Pearl Harbor. Ich celem był zapas paliwa, który pozostał nienaruszony po nalotach 7 grudnia 1941 roku. Jednak duże zachmurzenie przeszkodziło w precyzyjnym ataku i U.S. Navy nie odniosło w jego następstwie żadnych strat.

Zmierzch Kawanishi H8K

Ponieważ samolot okazał się bardzo solidny i wytrzymały, zdecydowano o stworzeniu dobrze chronionej wersji transportowej na potrzeby sztabu głównego japońskiej marynarki. Potrzeba takiego środka transportu była zrozumiała, jeśli wziąć pod uwagę okoliczności śmierci admirała Yamamoto Isoroku. Jego bombowiec był śledzony, a następnie strącony przez grupę amerykańskich myśliwców w pobliżu Bougainville.

Jednak Japończykom znów zabrakło szczęścia. Po raz drugi byli świadkami zagłady dowództwa Połączonej Floty, wraz z nowym dowódcą, wiceadmirałem Mineichi Koga, tym razem na pokładzie „Emily”. W drodze z Palao do Davao samolot wleciał w tajfun i zaginął.

Pomimo doskonałej charakterystyki, „Emily” nie udało się wnieść znaczącego wkładu w wojnę na Pacyfiku, ponieważ zbudowano tylko 167 takich samolotów, co jest drastycznie mniejszą liczbą niż w przypadku PBY Catalina (3305 sztuk) czy Sunderland (749 sztuk).

ź: WoWs

5 1 vote
Oceń wpis:
1 komentarz
Inline Feedbacks
Pokaż wszystkie komentarze
Jisaburo Ozawa

Lotnicze programy Marynarki Cesarskiej (obecnie bez obrazków)
Japanese Navy competition programs | Secret Projects Forum