Do World of Warships wkrótce zawitają cztery nowe okręty. Aby świętować to wydarzenie, przygotowaliśmy kilka artykułów historycznych o tworzeniu oryginalnych okrętów w prawdziwych stoczniach, jak również o ich cechach i procesie ich projektowania w grze. Ten artykuł w zgrabny sposób podsumuje wszystkie informacje o każdym lotniskowcu z nowej gałęzi. Mamy nadzieję, że rzuci też nowe światło na Wasze doznania z gry i pozwoli lepiej zapoznać się ze stylem rozgrywki brytyjskimi lotniskowcami. Rzućmy więc okiem na debiutujące okręty!
Poziom IV: Hermes
Historia
Hermes był pierwszym okrętem na świecie zaprojektowanym i zbudowanym specjalnie jako lotniskowiec (mimo iż pierwszym oddanym do eksploatacji był Hosho). Został on zaprojektowany w Departamencie Admiralicji przez dyrektora konstrukcji morskich w latach 1916–1917. Hermes, podobnie jak jego „ideologicznie” bliźniaczy okręt Hosho, powstał na bazie kadłuba typowego dla krążownika. Początkowy projekt zakładał dwie nadbudówki z pokładem lotniczym pomiędzy nimi, z elastyczną pochylnią, a także z dźwigiem do podnoszenia z wody hydroplanów. Projekt zawierał również uzbrojenie artyleryjskie, na które miało się składać sześć dział o kal. 102 mm.
15 stycznia 1918 roku położono stępkę okrętu w stoczni Armstrong Whitworth. Prace konstrukcyjne trwały bardzo powoli, ponieważ cała moc przerobowa stoczni została przeniesiona na odrestaurowanie pancernika Almirante Cochrane i jego przebudowę na lotniskowiec Eagle. Niedługo później prace zostały całkowicie wstrzymane, w oczekiwaniu na wyniki testów lotniczych przeprowadzanych przez lotniskowiec Argus.
Projekt okrętu przeszedł liczne zmiany podczas fazy konstrukcyjnej: pochylnia i dźwig zostały usunięte, a początkowo zaplanowana na przednim końcu katapulta wkrótce zniknęła z planów. W 1920 roku Hermes otrzymał swój ostateczny wygląd: posiadał jedną wyspę wzdłuż sterburty, pokład lotniczy rozciągający się aż do dziobu okrętu, a także sześć dział kal. 140 mm. Okręt wszedł do służby 18 lutego 1924 roku.
Po wejściu do służby okręt brał udział w przeglądzie floty przeprowadzonym w tamtym czasie przez króla. Po zakończeniu przeglądu Hermes skierował się na Morze Śródziemne, a stamtąd prosto do chińskiej stacji Royal Navy, gdzie służył od 1927 do 1937 roku. W 1938 roku rola lotniskowca uległa zmianie i został on okrętem szkoleniowym. Po wybuchu II wojny światowej Hermes został wyznaczony do patrolowania w poszukiwaniu okrętów podwodnych na Morzu Północnym. Po zatopieniu lotniskowca Courageous przez U-Boota Hermes został przeniesiony na południowy Atlantyk, gdzie jego samoloty wzięły udział w podbiciu Dakaru, mając na celu zatopienie pancernika Richelieu – w owym czasie uwięzionego w porcie w Dakarze. Następnie Hermes wziął udział w poszukiwaniach pancernika kieszonkowego Admiral Scheer. Na początku kwietnia 1942 roku, wraz z kilkoma innymi eskortującymi okrętami, lotniskowiec dopłynął na Sri Lankę, przygotowując się do inwazji na Madagaskar. 9 kwietnia 1942 roku podczas japońskiego nalotu na Trincomalee, Hermes został zatopiony przez samoloty japońskich lotniskowców.
Model okrętu w grze
Model w grze odzwierciedla faktyczny wygląd lotniskowca HMS Hermes z 1941 roku. Jego kadłub został zaprojektowany na podstawie lekkich krążowników klasy Danae. Posiadał jednopoziomowy hangar; masywny, szeroki pokład lotniczy; świetny, ostrołukowy obrys pokładu lotniczego na dziobie, a także otwartą nadbudówkę rufową. Trzy pojedyncze działa Mk. I o kal. 140 mm zostały zamontowane po obu stronach galerii hangaru. Masywna nadbudówka, tak zwana wyspa, została przesunięta na sterburtę okrętu. Wyposażono ją w szeroki komin i dosyć duży, cylindryczny maszt ze stanowiskiem dalmierza. Zainstalowano dwa działa przeciwlotnicze 102 mm/45 Mk.V, jedno przed nadbudówką, drugie zaś za nią.
Poziom VI: Furious
Historia
Podczas przygotowań do nadchodzącej, nieuniknionej Wielkiej Wojny przeciwko Niemcom, Pierwszy Lord Morskiej Admiralicji, Admirał John „Jacky” Fisher forsował Projekt Bałtycki, ambitny plan desantu rosyjskich oddziałów przy użyciu brytyjskiej floty na Pomorzu w Niemczech. Rdzeniem sił brytyjskich miały być okręty o małej wyporności, wyposażone w ciężkie uzbrojenie. Tak też powstały „lekkie krążowniki bojowe” klasy Courageous i Furious, z ultralekkim pancerzem o grubości 76 mm, lecz wyposażone w niezwykle ciężkie działa – na Furious zamontowane były dwa pojedyncze działa o kal. 457 mm.
Stępkę pod Furious położono 8 czerwca 1915 roku w stoczni koncernu Armstrong Whitworth. Przed jego zwodowaniem w sierpniu 1916 roku stało się jasne, że kampania bałtycka nie ma szans na realizację. Do 1917 roku podjęto decyzję o przekształceniu okrętu w lotniskowiec. 26 czerwca 1917 roku, Furious wszedł do służby z jednym działem kal. 457 mm posadowionym na rufie
i 50-metrowym pokładem lotniczym od strony dziobu. Niemniej jednak wkrótce stało się jasne, że lądowanie na tak skonstruowanym pokładzie stanowi śmiertelne zagrożenie, stąd też w 1918 roku usunięto działo z drugiego końca okrętu, robiąc miejsce na 91-metrowy pokład lotniczy. W takiej konfiguracji Furious wziął udział w kilku operacjach po koniec I wojny światowej. W 1921 roku lotniskowiec został wysłany na kolejną modernizację, podczas której wykorzystano wiedzę zdobytą na krążowniku Argus i pozbyto się całej nadbudówki. Podobnie zrobiono z kominem i masztem. Połączono przedni i tylny hangar, a nad nowopowstałym hangarem dodano jeszcze jeden, górny. Pozwoliło to na jednoczesny start samolotów z obu poziomów: krótkiego, przedniego pokładu lotniczego, a także górnego, który rozciągał się na ¾ długości okrętu.
Okręt jednak wciąż nie otrzymał „wyspy”. W 1925 roku, Furious wszedł do służby i na przestrzeni kilku następnych lat był wykorzystywany do testowania nowych typów samolotów. W 1930 roku okręt został wysłany na kolejną przebudowę. Od 1932 do 1938 roku lotniskowiec należał do Home Fleet; ostatecznie otrzymał on małą „wyspę” wzdłuż sterburty podczas kolejnej modernizacji w 1939 roku.
W momencie wybuchu II wojny światowej lotniskowiec przebywał w Scapa Flow. Na wczesnym etapie działań zbrojnych wziął udział w poszukiwaniach niemieckich rajderów i eskortach konwojów po Atlantyku. W 1940 roku okręt uczestniczył w kampanii norweskiej i został uszkodzony przez pobliski wybuch bomby lotniczej. W latach 1941–1942 Furious był głównie wykorzystywany jako lotniskowiec transportujący, przenosząc samoloty na Gibraltar i Maltę. Od października 1941 roku do kwietnia 1942 roku okręt przechodził naprawę w Stanach Zjednoczonych. Wkrótce po jej zakończeniu wziął udział w ochronie sił aliantów podczas lądowania w Północnej Afryce w listopadzie 1942 roku. Od kwietnia do sierpnia 1944 roku Furious uczestniczył w nalotach podczas prób zniszczenia Tirpitza, ukrytego w norweskich fiordach. Niestety w miarę upływu czasu stawało się coraz bardziej oczywiste, że okręt jest w kiepskim stanie technicznym, stąd też w 1944 roku został odesłany do rezerwy, natomiast w 1948 roku został sprzedany na złom. Ostatecznie w 1954 roku kadłub okrętu pocięto na żyletki w Troon, w Szkocji.
Model okrętu w grze
Model okrętu w grze odzwierciedla faktyczny wygląd lotniskowca HMS Furious z 1940 roku. Kadłub okrętu został oparty na „lekkim krążowniku liniowym”. Nad jego górnym pokładem przebiega jednopoziomowy hangar od dziobówki aż po nadbudówkę rufową, a na górze tegoż hangaru znajduje się pokład lotniczy z małą wyspą wzdłuż sterburty. Na obronę przeciwlotniczą kadłuba A składa się sześć podwójnych dział 102/45 QF Mk. XIX zamontowanych na górnym pokładzie: jedna na dziobówce, druga na nadbudówce rufowej, a także dwie po każdej stronie okrętu; sześć stanowisk armat 40mm pom-pom, każde z ośmioma działami (trzy na dziobówce, jedno z przodu, a także dwa w stronę rufy od „wyspy”); a także dziewięć pojedynczych wieżyczek Oerlikon. Kadłub B wyposażono również w dodatkowe sześć podwójnych wieżyczek Oerlikon.
Poziom VIII: Implacable
Historia
W drugiej połowie lat 30. XX wieku, w związku z gwałtownym rozrostem niemieckiej, włoskiej i japońskiej floty, Brytyjska Admiralicja stanęła przed wyzwaniem zwiększenia liczby lotniskowców w Royal Navy. Najlepszym okrętem tego typu był Ark Royal, zwodowany w ramach programu morskiego z 1934 roku. Jego projekt miał być wykorzystany za bazę dla nowych lotniskowców. Warunkiem koniecznym dla nowego lotniskowca miał być solidny pancerz: hangar musiał być chroniony z każdej strony, w tym również pokładu lotniczego. Aby osiągnąć ten cel, jednocześnie mieszcząc się w ograniczeniu 23 000 ton wyporności nałożonym przez Traktat londyński, projektanci okrętu zmniejszyli rozmiar hangaru o jeden poziom w porównaniu do Ark Royal, co zmniejszyło rozmiar grupy lotniczej o połowę.
W rezultacie powstała klasa Illustrious, której hangar był chroniony przez gruby na 114 mm pancerz boczny i opancerzony pokład lotniczy o grubości 76-milimetrów, (który służył za osłonę przed 1000-funtowymi bombami). Wadą tegoż okrętu była jednak dość mała grupa lotnicza. Trzy okręty tej klasy zostały zwodowane w okresie wiosna-lato 1937 roku. Na czwartym okręcie tej serii, Indomitable, którego zwodowano jesienią tego samego roku, podjęto próbę naprawienia problemu niezwykle małej liczebności grupy lotniczej. Hangar okrętu został poszerzony poprzez zbudowanie dodatkowego półhangaru. Pozwoliło to na zwiększenie pojemności lotniskowca do 45 samolotów, lecz jednocześnie poskutkowało redukcją pancerza bocznego do grubości 38 mm w celu zmniejszenia wagi górnej części okrętu.
HMS Implacable zwodowano 21 lutego 1939 roku w stoczni Fairfield Shipbuilding and Engineering Co. w Szkocji. Aby zwiększyć jego szybkość, inżynierowie zastosowali wał napędowy z turbiną wyposażoną w przekładnię, co spowodowało niewielkie zmiany rozkładu wnętrza. Powiększono pojemność hangaru, co pozwoliło 60 samolotom na stacjonowanie w nim.
Prace konstrukcyjne na obu okrętach przebiegały nieśpiesznie, ponieważ siły przerobowe zostały skierowane do tworzenia okrętów eskortujących. Lotniskowiec wszedł do służby w sierpniu 1944 roku i został przydzielony do Home Fleet. Po wzięciu udziału w operacji przeciw niemieckim okrętom wojennym w Norwegii – w tym przeciw Tirpitzowi – w marcu 1945 roku, lotniskowiec został przeniesiony do pierwszej eskadry operującej w teatrze działań wojennych na Pacyfiku. W czerwcu Implacable zaatakował japońską bazę morską umiejscowioną na atolu Truk, a na przestrzeni lipca i sierpnia przeprowadzał naloty na cele w Japonii oraz ruch tranzytowy u jej wybrzeży. Po wojnie lotniskowiec posłużył jako transport dla więźniów wojennych aliantów oraz żołnierzy do Australii i Kanady. W 1946 roku powrócił do Wielkiej Brytanii. W latach 1949–1950 Implacable stanowił okręt flagowy Home Fleet, po których upływie został przeniesiony do rezerwy na dwa lata, zanim został przekształcony w okręt szkoleniowy. W latach 1952–1954 HMS Implacable nosił miano okrętu flagowego eskadry szkoleniowej Home Fleet. 1 września 1954 roku okręt został zwolniony ze służby w Royal Navy i sprzedany na złom 27 października, 1955 roku.
Model okrętu w grze
Model lotniskowca HMS Implacable w grze przedstawia jego faktyczny wygląd w 1944 roku. Integralną częścią jego masywnego kadłuba jest hangar lotniczy. Pokaźna „wyspa” z szerokim kominem została umieszczona po stronie sterburty okrętu. Działa uniwersalne 114/45 Mk. III ulokowano na dwóch stanowiskach; ustawiono je parami na końcach pokładu lotniczego wzdłuż obu boków okrętu, zarówno na dziobie, jak i rufie (w sumie osiem stanowisk: cztery wzdłuż lewej burty, cztery wzdłuż prawej; oprócz wspomnianych czterech dział po każdej ze stron okrętu, dwa stanowiska umieszczono na wprost od śródokręcia, a kolejne dwa w stronę przeciwną on niego). Mniejszy kaliber artylerii na kadłubie A jest rekompensowany pięcioma armatami 40 mm pom-pom z ośmioma działami, trzema poczwórnymi „pom-pomami” o kal. 40 mm, dwunastoma pojedynczymi działami Bofors Mk. VII, ośmioma podwójnymi stanowiskami Oerlikon, a także czternastoma pojedynczymi Oerlikonami. Z kadłuba B usunięto działa pom-pom i zastąpiono je pięcioma stanowiskami Bofors Mk.VI zawierającymi sześć dział, a także trzema podwójnymi stanowiskami Mk. IV Hazemeyer. Zwiększono liczbę pojedynczych wieżyczek Bofors Mk. VII do dwudziestu dzięki wymontowaniu podwójnych stanowisk Oerlikon.
Poziom X: Audacious
Historia
Usunięcie ograniczeń wyporności Traktatu londyńskiego na początku II wojny światowej, a także pojawienie się cięższych samolotów, popchnęło Admiralicję do budowy lotniskowców o znacznie większych wymiarach niż ich poprzednicy.
Jak zdecydowali architekci morscy, podstawą do stworzenia nowej klasy Audacious była odnosząca sukcesy klasa Implacable, której wyporność zwiększono z 23 450 do 36 800 ton. Okręt otrzymał pełnoprawny, dwupoziomowy hangar i opancerzony pokład lotniczy; rozkład pancerza hangaru pozostał niezmieniony. 24 października 1942 roku w Belfaście położono stępkę pod budowę lotniskowca Audacious, pierwszego okrętu swojej serii. Prace konstrukcyjne przebiegały ze zmiennym szczęściem, ponieważ stocznie Harland&Wolf były jednocześnie zajęte innymi zamówieniami o większym priorytecie. Z tego powodu okręt, przemianowany na Eagle, został zwodowany w marcu 1946 roku i wszedł do służby dopiero w październiku 1951 roku. Po krótkim okresie eksploatacji lotniskowiec przeszedł modernizację w latach 1954–1955, w ramach której otrzymał nachylony pokład lotniczy, a także liczne systemy potrzebne do obsługi samolotów odrzutowych. Po tych ulepszeniach okręt wziął po raz pierwszy udział w działaniach bojowych podczas kryzysu sueskiego. Pomiędzy 1959 a 1964 rokiem, Eagle został znacznie przebudowany: zwiększono nachylony pokład lotniczy i doposażono go w katapulty parowe, systemy walki elektronicznej, a także system przeciwlotniczych pocisków rakietowych. W wyniku modernizacji wyporność okrętu przekroczyła 54 000 ton. Niemniej jednak przyszłe restrukturyzacje okrętu, które były konieczne do obsługi nowoczesnych myśliwców Phantom FG.1, zostały uznane za nieekonomiczne. W 1972 roku Eagle został przeniesiony do rezerwy i sześć lat później sprzedany na złom.
Model okrętu w grze
Model lotniskowca Audacious przedstawia jego kompletny i niezmieniony wygląd początkowy z 1951 roku. Kadłub okrętu zbudowano na podstawie kadłuba klasy Implacable, lecz zwiększono jego rozmiar, aby podnieść wyporność do 36 800 ton. Podobnie jak lotniskowiec Implacable, Audacious został uzbrojony w działa uniwersalne 114/45 Mk. III, umieszczone na bliźniaczych stanowiskach. Pogrupowano je w pary na końcach pokładu lotniczego, po każdej stronie okrętu, zarówno na dziobie, jak i rufie (w sumie osiem stanowisk: cztery wzdłuż lewej burty, cztery wzdłuż prawej; oprócz wspomnianych czterech dział po każdej ze stron okrętu, dwa stanowiska umieszczono na wprost od śródokręcia, a dwie w stronę przeciwną od niego). Mniejszy kaliber artylerii zrekompensowano dziewięcioma pojedynczymi działami Bofors Mk. VII, dwoma podwójnymi działami Mk.VI, a także ośmioma sześciolufowymi działami Mk.VI.
ź: WoWs